ایرانی های جو گیر

در اینکه ما ایرانی ها جوگیر هستیم هیچ شکی نیست و دلیل اصلی شکست های

گروهی مان در طول تاریخ برمی گردد به همین جوگیر بودنمان . یک روز جوگیر

می شویم و زنده باد می گوییم فردایش باز جوگیر می شویم و مرده باد می گوییم .

یک روز یکی را می کنیم مرید و پیشوا فرداش از بردن نامش حالمان بد می شود .

ولی بعضی وقتا این جوگیر بودنمان موجب انبساط خاطر می شود . مثلا همین

کنسرت اخیر استاد علیزاده و اجرای آثارش توسط ارکستر سمفونی ملی ایران

را براتون تعریف کنم :

یک بنده خدایی می گفت از شانس خوبمان برای روز آخر اجرا بلیطی در همون

جلو های سن نصیب مان شد در سالن برج میلاد . قسمت اول ارکستر سمفونی

بود و قسمت دوم هم ابتدا ارکستر نواخت و در اواسط کار استاد علیزاده با ستارش

روی سن آمد که بسیار مورد تشویق حضار قرار گرفت . همگان به افتخار استاد از

جای برخاستند و شروع به کف زدن کردند ؛ بعد استاد روی صندلی جای گرفت و

شروع به نواختن کرد و ارکستر هم همراهیش می کرد . در همان یکی دو دقیقه

اول استاد چهار پنج باری به نقطه ای از سالن نگاه می انداخت . ناگهان دست از

ساز زدن کشید و به همان نقطه انتهای سالن خیره ماند و با ناراحتی گفت :

صداقت ناگهان غریو سوت و دست زدن بود که در سالن پیچید . استاد با دست

جمعیت را وادار به سکوت کرد و دوباره این بار بلندتر گفت : صداقت

باز جمعیت این بار بلندتر و با شور بیشتری شروع به دست زدن کردند و جمعیت با

ریتم دست زدنشان به تکرار کلمه صداقت پرداختند و به بغل دستی شان لبخندی

می زدند و استاد را با چشم به هم نشان می دادند و می گفتند صداقت و سری

تکان می دادند که یعنی " ببین استاد چی گفت ها ! صداقت ! " یکی از

وسطای جمعیت داد زد " جانا سخن از دل ما می گویی "

استاد علیزاده این بار با تعجب جمعیت را به سکوت دعوت کرد و به میکروفون جلو

ستارش اشاره کرد و این بار واضح تر کلمه قبلی را گفت که تازه جمعیت و مسئولین

سالن فهمیدند استاد چی گفته :

صدا قطعه !!!!!!!!!